♡ Communicatie
In het leven draait alles om communicatie. Als baby communiceer je door te huilen als je honger hebt, door te lachen als je tevreden bent (of te slapen 😉), maar als je ouder wordt dan kom je daar niet heel erg ver mee. Als je leert praten dan is het de bedoeling dat je leert dat je vertelt waar je behoefte ligt, maar helaas wordt ons dat vaak niet goed geleerd met het gevolg dat je je onbegrepen voelt en dat communiceren niet je sterkste kant is. Laat staan dat je conflicten op kunt lossen door goede communicatie.
Communiceren met je geliefde hoe doe je dat en waar leer je dat? Je ouders zijn daarvoor je eerste voorbeeld. Mijn moeder is bij mijn vader en mij weggegaan toen ik 4 was, dus daar heb geen voorbeeld gezien. Bovendien waren, ze zeker in mijn beleving niet ‘on speaking terms’ en de herinnering die ik heb aan hun communicatie is er niet. Ik kan me niet herinneren dat ze samen naar ouderavonden gingen of dat er overleg was voor een verjaardag. Volgens mij sprak mijn oma, waar ik tot mijn elfde woonde, soms met mijn moeder en zij zorgde dat ik met mijn jasje aan en mijn tasje bij de deur klaar stond op de afgesproken zaterdagen en dan kwam mijn moeder me wel óf niet ophalen, dat was overigens altijd een verrassing. Ik denk, als ik nu terug kijk, dat die tijd heeft gemaakt dat ik als klein meisje me al terugtrok en het niet over gevoelens had. Niet wat ik meemaakte en ook niet wat het met me deed. Ik ging meer en meer leven in mijn eigen wereld waarvan ik overigens altijd vond dat het goed toeven was. Als kind voelde ik altijd al het loyaliteitsconflict tussen beide ouders. Als ik bij mijn moeder was wilde ik bij mijn vader zijn, en andersom.
♡ Hoe communiceerden wij?
In onze familie werd niet over gevoelens gesproken. Ik groeide op werd ouder en toen kwamen er jongens. Ik kreeg verkering en ach kalverliefdes heerlijk.... Op mijn 15de kwam ik de vader van mijn kinderen tegen. Met alles wat ik had gezien en meegemaakt was ik steevast van plan het anders te gaan doen dan mijn ouders. Ik zou niet scheiden. Dat stond voor mij als een paal boven water. Als je zo jong bent en je hebt pas verkering, is het allemaal nog zo onschuldig dat je dan wel wegkomt met niet praten, bovendien was hij ook niet gewend om te praten dus we leefden, en liepen hand en hand, wat dat betreft mooi naast elkaar. We kregen prachtige kinderen en ons leven ging met ups en downs zoals dat gaat.
♡ Paniek in mijn wereld
Nadat mijn moeder in 1996 overleed, ik was toen ik 28, kreeg ik het gevoel had dat hij ineens een andere taal sprak dan ik, en dat we niet meer naast elkaar liepen. Ik probeerde dingen uit te leggen, mijn wereld voelde niet meer veilig. Ik weet nog dat ik in die tijd altijd in het donker in bed begon te praten, oogcontact vond ik veel te spannend, maar hij begreep me niet. Ik snapte niet dat hij het niet snapte. Frustratie groeide, moedeloos werd ik ervan. Als ik getriggerd was of iets wilde bespreken wat ik niet leuk vond was zijn antwoord steevast: 'Ja maar dat is mijn intentie niet, ik zou je nooit pijn doen!' Ik dacht dan alleen maar, doe het dan ook niet. Ik heb lang gedacht dat relaties maar ingewikkeld waren. Dat het aan mij lag omdat ik zoveel had meegemaakt in het verleden, en dat een relatie niet voor mij was weggelegd. Ik was vast niet in staat om van iemand te houden, ik had immers niet het goede voorbeeld gehad. Allemaal ideeën die door mijn hoofd spookten, en wat ik ook vaak voor mijn voeten gegooid kreeg. Ik was te beschadigd volgens iedereen om in een relatie te kunnen functioneren. Als je lang genoeg dit soort negatieve dingen te horen krijgt ga je er vanzelf in geloven.
♡ Jouw belevingswereld en die van de ander
Vaak zijn we geneigd, als de ander je probeert aan te geven dat iets hem/haar raakt of dat ze iets niet fijn vinden, gelijk te zeggen waarom het niet waar is, en dat je het verkeerd ziet. Wat er dan gebeurt, is dat de gene die geraakt is zich alleen nog maar verder terugtrekt in plaats van opent. We hebben geen veilige plek meer waar we kunnen en durven te delen. De nieuwsgierigheid naar elkaar verdwijnt, want je voelt je alleen maar onbegrepen. De ander denkt alleen maar, maar ik bedoel het toch goed? Waarom begrijpt hij/zij mij niet???
Doe even een stap terug en bedenk je dat we allemaal onze eigen belevingswereld hebben en daarin leven, en dat jij je eigen wereld volledig snapt en dat de ander geen idee heeft wat er in jouw belevingswereld gebeurt. Besef je ook dat voor iemand anders het precies hetzelfde is. Of dat nu je partner, kind, ouders, vriend of vriendin is. Iedereen heeft zijn eigen wereld waarin logica van waarom je iets vindt of doet voor jou volstrekt normaal is. Dat betekent als je wilt weten wat maakt dat iemand op een bepaalde manier reageert, dat je nieuwsgierig moet zijn waarom hij of zij dat doet. Je kunt elkaar alleen bereiken door een brug te maken tussen jouw belevingswereld en die van de ander en dus moet je letterlijk over de brug komen.
♡ Een voorbeeld…
Stel je partner vindt bijvoorbeeld dat je er niet voor hem of haar bent, geen tijd voor je heeft of je verwijt dat anderen belangrijker zijn. Ik wil je uitnodigen om even te voelen wat het met je doet en daar mee te zijn. Je emoties toe te laten en te voelen zonder dat je er iets mee doet of primair reageert. Uiteraard mag je gewoon de pijn even voelen omdat je het gevoel hebt dat de ander je aanvalt, maar meer heb je er aan als je over de brug loopt naar de wereld van de ander. Warm, met een open hart en liefdevol zegt: “Goh ik schrik ervan dat je je zo voelt, wat maakt dat ik je het gevoel geef dat je er niet toe doet of dat je niet belangrijk voor mij bent”.
Communicatie is een thema dat regelmatig aan bod komt in onze individuele- en relatiesessies, en uiteraard ook in onze workshops en het Relatieweekend De Kunst van het Beminnen.
©️ Wilma de Boer
